΄Οπως ο εραστής ερεθίζεται από το αντικείμενο του πόθου του , έτσι και οι αισθήσεις ερεθίζονται από τα αισθητά αντικείμενα και τότε ενώνονται και γίνονται ένα . Το έργο είναι το πρώτο προϊόν αυτής της ένωσης .Αν το αντικείμενο της ένωσης είναι χαμερπές , τότε και ο εραστής γίνεται επίσης χαμερπής .
Οταν το ένα σκέλος της ένωσης συνδυάζεται τέλεια με
το άλλο , το αποτέλεσμα είναι απόλαυση , ηδονή και ικανοποίηση .
Οταν αυτός που αγαπάει ενώνεται με το αντικείμενο της αγάπης του , μπορεί να αναπαυθεί εκεί . οταν το βάρος φεύγει , εκεί βρίσκει ανάπαυση .
Οι ψευδείς ερμηνευτές της φύσης διακηρύσσουν ότι ο υδράργυρος αποτελεί το κοινό σπέρμα όλων των μετάλλων και λησμονούν ότι η φύση αλλάζει το σπέρμα ανάλογα με την ποικιλία των πραγμάτων που θέλει να φέρει στον κόσμο.
Το νερό που αγγίζεις σ΄ένα ποτάμι είναι το τελευταίο απ΄αυτό που έχει περάσει και το πρώτο απ΄αυτό που ακολουθεί .Το ίδιο συμβαίνει και με το παρόν.
Η ζωή διαρκεί πολύ , αρκεί να τη ζήσεις καλά .
Τι λόγια !!!
Mα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά από το στόμα του Da Vinci !!
Γιος ξυλογλύπτη ακολουθεί την τέχνη του πατέρα του ως την κατοχή, που η αναδουλειά τον έτρεψε σε άλλους τομείς βιοπορισμού , τότε έρχεται σ' επαφή με τη φωτογραφία που τον συναρπάζει και την ακολουθεί σαν επάγγελμα.
Από το 1945 ανοίγει κατάστημα-στούντιο στη Λάρισα φωτογραφίζοντας νύφες και "εβδομαδιαίες φωτογραφίες" αλλά τον ελεύθερο χρόνο του αποτυπώνει τη φύση του Ολύμπου, της Πίνδου και του Θεσσαλικού κάμπου.
Το 1981 κυκλοφόρησε βιβλίο με αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες του και τίτλο "Από τη Γη των ανθρώπων", εκδόσεις "Τρία Φύλλα".
Το 1988 συμμετείχε με φωτογραφίες του στο βιβλίο "Βαρούσι".
Το 1986 σε συνεργασία με το δήμο Λάρισας, εκδόθηκε το βιβλίο "Εικόνες από τη Λάρισα του χθες".
Ο Τάκης Τλούπας, πέθανε το 2003 σε ηλικία 83 ετών από πνευμονικό οίδημα, που ακολούθησε εγκεφαλικό επεισόδιο. , στην πόλη που γεννήθηκε και τόσο αγαπούσε, τη Λάρισα.
Ο Τάκης Τλούπας έφυγε, αλλά η παρακαταθήκη που κληροδότησε και η οποία αποτελείται από το αρχείο του και φωτογραφικά λευκώματα, θα καταμαρτυρεί αιώνια και αδιάψευστα άλλες περασμένες και ίσως ξεχασμένες εποχές και παραδόσεις της Ελλάδας και κυρίως της ελληνικής υπαίθρου. Χρόνια σκληρά, αλλά έντιμα, εικόνες από τον ανθρώπινο μόχθο και το μεγαλείο της φύσης, αιχμαλωτισμένες με τρυφερότητα αλλά και με δέος, από τη διακριτική ματιά ενός ανθρώπου που ήταν και ο ίδιος μέρος τους.
