<< Την ουσία δεν τη βλέπεις με τα μάτια ...την ουσία
θα τη δεις με την καρδιά !!! >>

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

Τα κόκκινα παπούτσια




Κόκκινα πόθου πάθους

Κόκκινα επιθυμίας αμαρτίας

Κόκκινα έντασης φευγιού

Κόκκινα ματωμένης αγκαλιάς

Κόκκινα

Ολέθρια κόκκινα

Παπούτσια κόκκινα

Εικόνα κόκκινη θολή του έρωτα

Παπούτσια κόκκινα

σε κίνηση

Αέρας φωτιά και θάνατος

Δεν ήξερε κανείς

πόσα αρσενικά κύτταρα

ξέμειναν στα παπούτσια της

πόσα χέρια

έβγαλαν ευλαβικά

τα κόκκινα παπούτσια

για να αποκαλυφθούν τα πόδια

που στήριζαν το φλογερό πάθος

πόσες ιδρωμένες ανάσες

νότισαν

αυτή την επιδερμίδα

την Ανδαλουσιάνικη

τσιγγάνικη

σκούρα

ολέθρια

κόκκινα ολέθρια

πόσα αναφιλητά συντρόφεψαν

το φευγιό της

στηριγμένο σε αυτά τα ίδια

κόκκινα σε κίνηση παπούτσια

των αποχωρισμών

των σταθμών

των λιμανιών

που έπαιρναν πάντα μακριά

και ποτέ δεν έφερναν

αγαπημένους

Κόκκινα παπούτσια

με ήχους εικόνες μυρωδιές

τόσο κόκκινα…

Τόπος ο χορός

Εκεί που άνοιγε δρόμο

με την φωτιά

ανάμεσα στα σκέλια της

στηριγμένη από τα μοναδικά

κόκκινα της πυρκαγιάς παπούτσια

που δεν ήξερε ποτέ κανείς…

Την οδηγούσαν ή τα οδηγούσε;

Κι έλεγες

ποιος κινάει αλήθεια πρώτος

την μοναδική τέλεση

ιερουργία

σε θεό έλληνα

του Ολύμπου

άγνωστο παθιασμένο

με ανθρώπινα ελαττώματα

ποιος κινάει αλήθεια πρώτος

την έλευση έγερση

τελετής

εξαίσιας νομαδικής αξέχαστης

η μουσική

ή

το παλλόμενο κορμί της;

Ποιος κινάει ποιος

αυτό το χορό

τον

παλιό σαν άνθρωπο

ευαίσθητο σαν αγάπη

παθιασμένο σαν έρωτα

υψωμένο σαν ιδανικό

χρήσιμο σαν αγώνα

όμορφο σαν αγαπημένη

ζεστό σαν αγκαλιά

απέραντο σαν ωκεανό

Κι όλα αυτά

με το παλλόμενο κορμί– τόξο

στηριγμένα

στα κόκκινα σαν αίμα κι αγκαλιά

στα αιωρούμενα και στέρεα

στα όμορφα και σημαδεμένα

από χιλιάδες έρωτες κι όνειρα

ονειρώξεις κι εντάσεις

κόκκινα

βαθιά κόκκινα

ολέθρια κόκκινα

παπούτσια


Τώρα που κοκκίνισε ο ορίζοντας

αυτά χορεύουν με ρυθμό

οδηγητή ψυχών και μουσικών

Οι φωνές χάνονται στην εικόνα της

τη στηριγμένη στα κόκκινα

σπάνια παπούτσια

Ο ποιητής τη συνάντησε

να ανοίγει δρόμο

με τη μοναδική φωτιά της

σε κείνο το υπόγειο της Μαδρίτης

με καπνούς κόκκινο κρασί

ήχους πρωτόγνωρους

μυρωδιές που σημαδεύουν

Δεν ξέρει κανείς που οδηγεί

με το βλέμμα στον ουρανό

τα πόδια στέρεα στη γη

και κείνα

κόκκινα αυτοδύναμα

να στηρίζουν φαντασιώσεις

ομορφιά

αλήθεια

δύναμη

έξαρση

αντάρα

πόνο

Ζωή

που παίζεται σε δυο στιγμές

καθώς τα φονικά

όταν η ιδρωμένη εκδίκηση

λάμπει στο φως του φεγγαριού

Εικόνες κόκκινες

σημαδεύουν τη μνήμη

με τραγούδια μακρινά

Ανδαλουσίας

ενός Φεντερίκο Γκαρθία

με τα περιστέρια αγκαλιά

Τότε και πάντα

η νύχτα δεν έχει τέλος

η ποίηση δεν έχει τέλος

Οι ωδές στην κόκκινη φωτιά

στα κόκκινα παπούτσια

δεν έχουν τέλος

Το τραγούδι μου μέσα στη νύχτα

όταν η πόλη κοιμάται ύπνο βαθύ

δεν έχει τέλος

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

και κόκκινα

υπέροχα κόκκινα

ολέθρια κόκκινα παπούτσια

Ζωή

ποίηση έρωτας κι ωδές

δεν έχουν τέλος

γιατί πώς θα ξημέρωνε

χωρίς ωδές τραγούδια ποιήματα

και κόκκινα παπούτσια

Tα Κόκκινα παπούτσια - Γιώργος Δουατζής



2 σχόλια:

  1. Γιάννη μου Καλησπέρα κι από δω !!!
    Σ΄ευχαριστώ .Δοκίμαζα απόψε τα νέα πρότυπα σ΄αυτή τη σελίδα που είχα φτιάξει αρχικά ...ένα χρώμα απόλυτα ταιριαστό στο φόντο του γκρι και του μαύρου είναι το κόκκινο ...έτσι προέκυψε αυτή η ανάρτηση .Μ΄αρέσει και μένα αρκετά ...πρωτίστως ο σχολιασμός του Χατζιδάκι τον οποίο λατρεύω όπως και τη μουσική του άλλωστε ...όμως και το ποίημα του Δουατζή .

    ΑπάντησηΔιαγραφή