Η απαγωγή του Στρατηγού Κράϊπε

΄Ολοι γνωρίζουμε για τη σπουδαιότητα της μάχης της Κρήτης στην έκβαση του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου .Η επίθεση ξεκίνησε τα ξημερώματα τις 20ης Μαϊου με σφοδρούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς , ρίψη αλεξιπτωτιστών και μεταφερόμενων με ανεμόπτερα μονάδων .Η βιαιότητα της Μάχης της Κρήτης παρά τη σύντομη διάρκειά της , τέσσερις μόνο ημέρες σκληρών μαχών , ανέβασε σημαντικά σε αίμα το κόστος του πολέμου . Οι αγριότητες των αερομεταφερόμενων στρατευμάτων , που οι θρύλοι τα ήθελαν ιπποτικά και πολιτισμένα , ενάντια στους αμάχους αποτελούσαν μια σοβαρή καινοτομία στα του πολέμου ισχύοντα .

Για το λόγο αυτό αναφέρεται στην Ιστορία του Νέου Ελληνισμού πως : Η μάχη αυτή , αποτέλεσε σταθμό στην πορεία του απόλυτου "εκβαρβαρισμού "του πολέμου . Η λογική των αντιποίνων έφερε ολόκληρα χωριά χωρίς διάκριση και χωρίς αναζήτηση ενόχων μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα .

Γενναίες πράξεις αντίστασης έδωσαν ένα ισχυρό ράπισμα , στην πανίσχυρη στρατιά του Χίτλερ .Ως τέτοια λογίζεται Η απαγωγή του Στρατηγού Κράϊπε . Κάποιες άγνωστες πτυχές , μας μεταφέρει ο Γιώργος Καλογεράκης Δάσκαλος – Ιστορικός και Ερευνητής με κείμενό του , που δημοσίευσε η εφημερίδα

" ΠΑΤΡΙΣ " το μεταφέρω αυτούσιο .

Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΚΡΑΙΠΕ: Τρία πρόσωπα – τρεις άγνωστες πτυχές της επιχείρησης

Στις 26 Απριλίου 1944, έγινε στην Κρήτη η μεγαλύτερη κατά την γνώμη μου πράξη Αντίστασης τα χρόνια 1941-1945. Η απαγωγή του Στρατηγού Χάινριχ Κράιπε. Θεωρώ την πράξη αυτή τη σημαντικότερη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Κρήτη για τρεις κυρίως λόγους.

Α) Γιατί η απαγωγή ενός από τους στρατηγούς των ντρόπιασε τους κατακτητές και καταρράκωσε το ηθικό τους. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι στο «Φρούριο Κρήτη», το οποίο οι Γερμανοί θεωρούσαν απόρθητο, κάποιοι «θρασύτατοι» απαγωγείς θα εκτελούσαν με πλήρη επιτυχία αυτήν την επιχείρηση.

Β) Γιατί τα γεγονότα της απαγωγής διαδραματίστηκαν και στους τέσσερις νομούς της Κρήτης, από το Λασίθι που ο Πάτρικ Λη Φέρμορ έπεσε με αλεξίπτωτο στο οροπέδιο του Καθαρού μέχρι τα Χανιά που έγινε τελικά η φυγάδευση στη Μέση Ανατολή και

Γ) Στην επιχείρηση έλαβαν μέρος άντρες απ’όλες τις Αντιστασιακές ομάδες που δρούσαν στην Κρήτη, αλλά και πάρα πολλοί Κρητικοί υποστήριξαν και βοήθησαν την διαφυγή των απαγωγέων με διάφορους τρόπους, τα ονόματα των οποίων έμειναν μέχρι σήμερα στην αφάνεια.

Η συμμετοχή των Κρητών στην ομάδα απαγωγής αλλά και η βοήθεια που προσέφερε ο απλός Κρητικός στην απόκρυψη, στον εφοδιασμό, στην διαφυγή τέλος των απαγωγέων και του Στρατηγού Κράιπε στη Μέση Ανατολή, αποτελεί μεγάλο ύμνο και τιμή στο έπος της Κρητικής Αντίστασης.

Όλοι οι ιστορικοί, αλλά και όσοι από τους συμμετέχοντες της απαγωγής έγραψαν ή μίλησαν γι’αυτήν, συμφωνούν ότι χωρίς την βοήθεια των Κρητών η επιχείρηση Κράιπε δεν θα είχε επιτυχία.

Ήταν μια απαγωγή που έγινε θρύλος και τραγούδι στα στόματα των Κρητικών. Μεγαλώσαμε ακούγοντας αυτή την ιστορία από τους παππούδες και τους γονείς μας, πολλές φορές ικετεύοντάς τους να μας την πουν από την αρχή μόλις έφτανε στο τέλος της.

Ο θρύλος της απαγωγής απλώθηκε σ’όλο το νησί έτσι ώστε δεν υπήρχε Κρητικός που να μην έλαβε μέρος με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όποιο κι αν ρωτούσες θα σου έλεγε «…ήμουν κι εγώ εκεί…».

Το καλοκαίρι του 2003 στο εξοχικό σπίτι του Κίμωνα Ζωγραφάκη στις Γούβες άκουσα για τελευταία φορά από το στόμα ενός από τους Αντιστασιακούς που μετείχε της επιχείρησης, (από την απόβαση στην παραλία «Δέρματος» των απαγωγέων μέχρι τη Διακλάδωση των Αρχανών), να διηγείται τα γεγονότα του Απριλίου-Μαΐου 1944 και το αίσιο τέλος της απαγωγής. Και την πίκρα του πως παράσημα ανδρείας έπρεπε να δοθούν, όχι μόνον στον επικεφαλής Πάτρικ Λη Φέρμορ, αλλά και στους άντρες της Κρητικής Αντίστασης που μετείχαν στην επιχείρηση.

Το σημερινό μου σημείωμα, με αφορμή αυτή την επέτειο, δίνει απαντήσεις μέσα από αδημοσίευτα απομνημονεύματα σε τρία ερωτήματα.

1ον. Ποιος ήταν ο Φραγκιός Μαράκης και ποιοι τελικά υποδέχτηκαν τον Πάτρικ Λη Φέρμορ στο οροπέδιο του Καθαρού την νύκτα της 4ης Φεβρουαρίου 1944.

2ον. Ποιος τελικά προμήθευσε τους απαγωγείς με τις δύο γερμανικές στολές που φόρεσαν τη νύχτα της 26ης Απριλίου ο Πάτρικ Λη Φέρμορ και ο Στάνλεϋ Μος και σταμάτησαν το αυτοκίνητο του Στρατηγού.

3ον. Ποιος ήταν ο πρώτος πολίτης που συνάντησαν οι απαγωγείς Μιχάλης Ακουμιανάκης και Ηλίας Αθανασάκης τα ξημερώματα της 27ης Απριλίου 1944.

α. Φραγκιός Μαράκης

Από το χωριό Μάλλες Ιεραπέτρας ήταν ο Φραγκιός Μαράκης. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτός ο πατριώτης βρέθηκε από την πρώτη στιγμή στην Αντίσταση αναπτύσσοντας μεγάλη δραστηριότητα. Πάνω από το χωριό του Μάλλες βρισκόταν η ορεινή τοποθεσία «Τάπες» όπου κατά διαστήματα εφιλοξενείτο ένας από τους ασυρμάτους του συμμαχικού Στρατηγείου. Ο Άγγλος Ταγματάρχης Άλεξ Ρέντελ βρισκόταν στις Τάπες τον Φεβρουάριο του 1944 (υπεύθυνος του ασυρμάτου) όταν πήρε σήμα πως αναμένεται στο οροπέδιο Καθαρό η πτώση με αλεξίπτωτα του Πάτρικ Λη Φέρμορ και τριών συνεργατών του (Στάνλευ Μος, Μανόλη Πατεράκη και Γιώργη Τυράκη). Μεταξύ των ανδρών που διάλεξε να πάρει μαζί του ο Άλεξ Ρέντελ για να προετοιμάσουν το έδαφος για την πτώση ήταν ο Φραγκιός Μαράκης και ο Κίμωνας Ζωγραφάκης. Ο ίδιος ο Κίμωνας Ζωγραφάκης στα ανέκδοτα απομνημονεύματά του αφηγείται για την πτώση του Πάτρικ Λη Φέρμορ και τον φίλο του Φραγκιό Μαράκη : …είχε πιάσει βαρύς χειμώνας. Τον ασύρματο τον είχαμε σε μια σπηλιά, στις Τάπες. Εκατέβαινες και είχε ένα χώρο μεγάλο σα σαλόνι. Στο πόρο εβάναμε ένα κλαδί και δε φαινότανε τίποτα. Εγώ και ο Φραγκιός είμαστε υπηρεσία ασυρμάτου. Ήτανε τέσσερις του Φλεβάρη και μας είχανε ειδοποιήσει ότι θα πέσει ο Φιλεντέμ στο Καθαρό. Μας το είπε ο Λοχαγός ο Αλέξης. Έπεσε στις τέσσερις Φεβρουαρίου 1944. Στο Καθαρό ήτανε ο Πόρος τση Γούλας και μπαίναμε. Είχα πάει εγώ ο Φραγκιός ο Μαράκης και ο Αλέξης. Το Καθαρό είχε σπίτια πολλά. Κάθε βράδυ ανάβαμε φωτιές. Το αεροπλάνο ήρθε τέσσερις του Φλεβάρη και έπεσε ο Φιλεντέμ. Αυτός επρόλαβε και έπεσε μετά έκανε βόλιτες το αεροπλάνο, του βάνανε τα αντιαεροπορικά από το Καστέλλι, ο καιρός είχε χαλάσει για τα καλά, δεν εβλέπαμε τον ουρανό από τα σύννεφα, δεν επέσανε οι άλλοι τρεις. Όταν έπεσε ο Φιλεντέμ μας εζήτησε με το Φραγκιό νερό. Να νερό πίσω σου, του λέμε, και του δείχνομε τον ποταμό. Σχεδόν δίπλα στον ποταμό έπεσε. Και σκύβει και πίνει νερό από τον ποταμό. Αφού οι άλλοι δεν εμπορούσανε να πέσουνε το ίδιο βράδυ επήγαμε στο λημέρι μας και την άλλη μέρα έφυγα πάλι με το Φραγκιό το Μαράκη και γυρίσαμε πίσω στο Καθαρό. Ο Φραγκιός ο Μαράκης ήτανε από τση Μάλλες, ένα καλό παλικάρι. Κάθε βράδυ ανάβαμε φωτιές, το αεροπλάνο ερχότανε αλλά δεν επέφτανε. Ο καιρός δεν ήτανε καλός. Κάθε βράδυ με το Φραγκιό ανάβαμε τση φωτιές μέχρι τις εννιά Φεβρουαρίου και ερχότανε το αεροπλάνο μα δε μπορούσε να πέσει κανείς. Εκάναμε ένα σταυρό. Ανάβαμε τα ξύλα σε σχήμα σταυρού αλλά τίποτα. Μετά τις εννιά του μήνα μας είπανε ότι δεν γίνεται τίποτα μόνο να γυρίσομε στο λημέρι με το Φραγκιό γιατί οι άλλοι θα’ρθούνε με το μέσον. Και ήρθανε με το μέσον στση τέσσερις του Απρίλη…

β. Δημήτρης

Μπαλαχούτης

Για την επιτυχία του σχεδίου της απαγωγής του Στρατηγού Κράιπε, οι απαγωγείς χρειάζονταν οπωσδήποτε δύο Γερμανικές στολές της Στρατονομίας. Στην βιβλιογραφία της Κρητικής Αντίστασης δεν αποσαφηνίζεται επακριβώς ποιος προμήθευσε τους απαγωγείς με τις Γερμανικές στολές. Διάφορα πρόσωπα αναφέρονται ως οι προμηθευτές των στολών, χωρίς αυτό να ανταποκρίνεται

στην πραγματικότητα. Αυτό το ξεκαθαρίζει ο Μιχάλης Ακουμιανάκης στα ανέκδοτα απομνημονεύματά του. Και ο άνθρωπος που βρήκε τις στολές και τις παρέδωσε στον Μιχάλη Ακουμιανάκη ήταν ο πατριώτης Δημήτρης Μπαλαχούτης.

…την επομένη το πρωί ο Paddy ετοιμάστηκε για την επιστροφή του στου Σηφογιάννη τη Μάνδρα. Μιλήσαμε για προβλήματα της επιχειρήσεως. Με παρακάλεσε να βρω δυο Γερμανικές Στρατιωτικές στολές τις οποίες θα χρησιμοποιούσεν στην απαγωγή. Ετοιμάσθηκε για αναχώρησι με τον Ηλία Αθανασάκη για του Σηφογιάννη τη μάνδρα, πάνω από το χωριό Κασταμονίτσα, όπου παρέμενε ο Λοχαγός Μος με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδος.

Είχα συνομιλήσει με τον Ηλία Αθανασάκη για τον τόπον της απαγωγής και το σχέδιο που είχαμε κάμει με τον Paddy. Του είπα ότι με την επιστροφήν του από του Σηφογιάννη τη μάντρα θα επισκεφθούμε μαζί το μέρος όπου σχεδιάζαμε με τον Paddy την απαγωγή.

Μετά αναχώρησαν ο Paddy και ο Ηλίας Αθανασάκης προς του Σηφογιάννη τη Μάνδρα, όπου συναντήθηκαν με την υπόλοιπη ομάδα. Έφθασαν εκεί το απόγευμα της 19 Απριλίου, ημέρα του Πάσχα. Συναντήθηκαν με τον Μος και την υπόλοιπη ομάδα. Εκεί στου Σηφογιάννη τη Μάνδρα είχαν ετοιμάσει το αρνί της σούβλας, άφθονο κρασί και ότι άλλο ήθελαν για τον εορτασμό της Αναστάσεως. Ήλθαν όλοι σε ενθουσιασμό και κέφι και αφού ήπιαν αρκετό κρασί και έφαγαν το σουβλιστό αρνί, άρχισαν οι μαντινάδες και τα παλιά τραγούδια. Δεν έλειψαν οι πυροβολισμοί για τον εορτασμό της Αναστάσεως. Μάλιστα όπως έμαθα αργότερα χόρεψαν αρκετά κρητικούς χορούς και το γλέντι πέρασε τα μεσάνυχτα με τον καλύτερο τρόπο. Στην παρέα αυτή είχαν περάσει και δύο Ρώσσοι, ο Ιβάν και ο Βασίλης. Είχαν δραπετεύσει από το αεροδρόμιο Καστελλίου όπου υπήρχαν περί τους 80 Ρώσσους αιχμαλώτους. Οι δραπέτες αυτοί Ρώσσοι συμμετείχαν στη διασκέδασι αυτή και τραγούδισαν τα περίφημα παλαιά Ρωσσικά τραγούδια. Ο Μπιλ Μος μιλούσε ρωσσικά. Η μητέρα του ήτο πριγκίπισα Ρωσίδα και η παιδική του γλώσσα ήτο Ρωσική. Αυτός ανέπτυξε μαζύ τους στενές σχέσεις και είχε αποφασίσει να τους χρησιμοποιήση αργότερα για την φυγάδευσιν των υπολοίπων Ρώσσων αιχμαλώτων από το αεροδρόμιο Καστελλίου.

Οι μόνοι που γνωρίζαμε τον σκοπόν της αποστολής αυτής, δηλαδή την απαγωγήν του Γερμανού Στρατηγού Κράιπε ήσαν οι Άγγλοι Paddy και Moss και εγώ. Εκεί στου Σηφογιάννη την μάντρα την ημέρα αυτή απεκάλυψαν τον σκοπόν της αποστολής των στους Μανώλη Πατεράκη και Γιώργο Τυράκη οι οποίοι το απεδέχθησαν με μεγάλο ενθουσιασμό.

Μετά την αναχώρησιν του Paddy από το μετόχι του Ζωγραφιστού, ανεχώρησα δια την έδραν της οργανώσεώς μας στο Ηράκλειο. Έπρεπε να βρω τις δύο Γερμανικές Στρατιωτικές στολές που θα φορούσαν ο Paddy και ο Mos το βράδυ της απαγωγής του Στρατηγού Κράιπε. Δεν υπήρξε για μένα δυσκολία. Εκάλεσα τον συνεργάτη μου Δημήτρη Μπαλαχούτη από τους Αμπελοκήπους, συνοικισμός αυτός Τούρκικος παλαιά τώρα εκατοικείτο από Μικρασιάτες πρόσφυγες. Ήτο επί της αμαξιτής οδού Κνωσσού Ηρακλείου περίπου χίλια πεντακόσια μέτρα. Ο Δημήτρης Μπαλαχούτης μου έφερε σε δύο μέρες περίπου δύο παλαιές στολές Γερμανών αλλά σε καλή κατάστασι και επίσης δύο μεταλικά διακριτικά της Γερμανικής αστυνομίας που έθεταν στο λαιμό. Επίσης φρόντισα δια αγορά τροφίμων, κυρίως υλικά και σοκολάτες δια την ομάδα της απαγωγής…

γ. Μιχάλης Παπαδάκης

Η απαγωγή του Στρατηγού Κράιπε πραγματοποιήθηκε το βράδυ της 26ης Απριλίου 1944. Οι άντρες που έλαβαν μέρος, μετά την απαγωγή του Στρατηγού, χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες. Η πρώτη ομάδα με τους Πάτρικ Λη Φέρμορ, Μος, Τυράκη, Πατεράκη, Σαβιολάκη και τον Στρατηγό Κράιπε επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο του Στρατηγού διασχίζοντας την πόλη του Ηρακλείου με προορισμό τα Ανώγεια και τον Ψηλορείτη.

Η δεύτερη ομάδα με τους Ζωϊδάκη, Χναράκη, Κόμη, Παπαλεωνίδα, Τζατζά, Ζωγραφιστό και τον οδηγό του Στρατηγού Αλφέδρο Φένσκε κατευθυνόταν πεζοπορώντας προς τα χωριά Σύλαμο, Άγιο Βλάσση, Άγιο Σύλλα με τελικό προορισμό τον Ψηλορείτη.

Η τρίτη ομάδα από τους Μιχάλη Ακουμιανάκη και Ηλία Αθανασάκη τράβηξαν προς την Κνωσό. Θα παρέμεναν στο Ηράκλειο για να διερευνήσουν και να καταγράψουν τις διαθέσεις των κατακτητών την επόμενη μέρα της απαγωγής. Ο ίδιος ο Μιχάλης Ακουμιανάκης, στα ανέκδοτα απομνημονεύματά του, περιγράφει ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησαν μετά την απαγωγή. Τον άνθρωπο αυτόν τον συνάντησαν με τον Ηλία Αθανασάκη λίγο πριν την Κνωσό στο «Μετόχι του Κωστάκη» και ήταν ο Μιχάλης Παπαδάκης του Εμμανουήλ.

…ο Ηλίας Αθανασάκης και εγώ τραβήξαμε το μονοπάτι προς τον κάμπο της Αγίας Ειρήνης και βαδίζαμε προς τον αμαξιτό δρόμο. Ήτο περίπου η ώρα μία μετά τα μεσάνυχτα, υπήρχε μεγάλη ησυχία και δεν συναντήσαμε ούτε ένα αμάξι. Φθάσαμε στο Μετόχι του Κωστάκη. Εκεί εκατοικούσε ένας στενός μου φίλος. Ο Μιχάλης Παπαδάκης. Τον ξυπνήσαμε και με ευχαρίστηση μας προσέφερε ρακί με ξηρούς καρπούς και παξιμάδι. Πεινούσαμε πολύ, αλλά και αυτό ήτο αρκετό να μας περιορίση την πείνα. Φύγαμε από εκεί και ακολουθήσαμε την κοίτην του ποταμού από εκεί για να αποφύγωμε τον κίνδυνον από τους Γερμανούς. Ήτο ώρα απαγορεύσεως της κυκλοφορίας. Βγήκαμε ξημερώματα, ακολουθώντας την κοίτην του ποταμού στον συνοικισμό Πόρου. Ήτο η ώρα επτά πρωινή. Η κυκλοφορία άρχιζε και εμείς ακολουθώντας τον δρόμον προς την πόλιν του Ηρακλείου. Υπήρχε σημαντική κίνησις Γερμανικών τροχοφόρων στον δρόμον αυτόν. Φθάσαμε στο σπήτι της υπηρεσίας περίπου στις οκτώ το πρωί πολύ κουρασμένοι και άυπνοι. Πλυθήκαμε και ετοίμασα τσάι για να ανακουφισθούμε από την φοβερήν ταλαιπωρίαν…



Αν θέλετε ονόματα

τα γράφω ένα ένα

κι οι δεκατρείς’ταν ήρωες

σαν του Εικοσιένα

Ήταν Λη Φέρμορ, Στάνλεϋ Μος

Τυράκης Πατεράκης

ο Καπετάν Ζωγραφιστός

και ο Αθανασάκης.

Ακόμα είν’Ακουμιανός

Κόμης, Τζατζάς Χναράκης,

Παπαλεωνίδας, Σαβιολής

κι Αντώνης Ζωιδάκης

(ποίημα του Μανόλη Μαρκάκη-25 Μαρτίου 1983)

Zaha Hadid & Tantao Anto - H φουτουριστική ματιά της Αρχιτεκτονικής

Ο λόγος για τη Ζαχά Χαντίντ και τον Ταντάο ΄Αντο αναμορφωτές της σκέψης και της εφαρμογής του μέχρι πρότεινος Αρχιτεκτονικού μοντέλου . Ζαχά Χαντίτ η πιο διάσημη γυναίκα αρχιτέκτων και για πολλούς η καλύτερη στον κόσμο. Έχει τιμηθεί με τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά βραβεία, όπως το Πρίτσκερ, το λεγόμενο και Νόμπελ της Αρχιτεκτονικής και πολύ πρόσφατα με το βρετανικό Στίρλινγκ για το σχεδιασμό του νέου μουσείου μοντέρνας τέχνης της Ρώμης. Τις τελευταίες μέρες το όνομά της άρχισε να συζητιέται και στη χώρα μας, όταν έγινε γνωστό ότι προθυμοποιήθηκε να σχεδιάσει το μουσουλμανικό τέμενος της Αθήνας και μάλιστα αφιλοκερδώς ,πράγμα που δυστυχώς ως διάβασα προσφάτως διαψεύσθηκε .

Όπως χαρακτηριστικά η ίδια αφηγείται, "αυτό που προσπαθεί να επινοήσει είναι μια αρχιτεκτονική, καθώς και μορφές αστικού σχεδιασμού που να μπορούν να κάνουν το ίδιο μ΄ έναν σύγχρονο τρόπο. ΄Όπως η ίδια λέει στο ξεκίνημά της επιχειρούσε να φτιάξει αστραφτερά κτίρια σαν πολύτιμα πετράδια. Τώρα αυτό που θέλει είναι να δημιουργήσει ένα νέο είδος τοπίου, που να ρέει μαζί με τις σύγχρονες πόλεις και τις ζωές των κατοίκων τους .

Τα λόγια της εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που αναδύεται μέσα από τα έργα της, τα οποία αν και θυμίζουν κατασκευές από έργα επιστημονικής φαντασίας, δεν μένουν μόνο στον εντυπωσιασμό. Με κύριο άξονα τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, διαθέτουν -παρά τις διαστάσεις τους- μια ξεχωριστή λειτουργικότητα, είναι ευχάριστα, φωτεινά και φιλικά στους επισκέπτες τους.

Πριν ένα χρόνο περίπου ξεφυλλίζοντας μια εφημερίδα στάθηκα σε ένα μικρό κειμενάκι που ως θέμα είχε την άποψη του έτερου , Ιάπωνα αυτοδίδακτου αρχιτέκτονα Ταντάο ΄Αντο ,για τη χωροθέτηση των πραγμάτων και των ανθρωπίνων σχέσεων .Το μεταφέρω όπως το διάβασα γιατί πραγματικά μου έκανε εντύπωση .

'' Παρατηρώντας τα μεγάλα αρχιτεκτονικά έργα του δυτικού πολιτισμού, διακρίνουμε σε όλα ένα μέτρο που καθορίζει τη ζωή των ανθρώπων μέσα στον χώρο, των αντικειμένων μέσα στον χώρο και έξω από αυτόν. Για να γίνω λίγο πιο σαφής, κάθονται δύο άνθρωποι και μιλούν... Λίγο πιο κοντά αν κάθονται από ό,τι πρέπει η ακοή μειώνεται γιατί δυσανασχετούν τα σώματα, ενοχλούνται. Υπάρχει μια απόσταση που οι άνθρωποι ενοχλούνται και δεν μπορούν να αφεθούν στην κουβέντα τους, για παράδειγμα. Αρα όταν φτιάχνεις ένα καθιστικό χώρο πρέπει να έχεις υπόψη σου την ιδανική απόσταση όπου οι άνθρωποι μπορούν να συνομιλήσουν χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον! Αν κανείς το πάρει αυτό από την αρχιτεκτονική του χώρου και το εφαρμόσει στην αρχιτεκτονική των ανθρωπίνων σχέσεων, θα δει ότι οι σχέσεις που αντέχουν στον χρόνο έχουν να κάνουν με τις σωστές αποστάσεις μεταξύ των ψυχών των ανθρώπων που προσπαθούν να ζήσουν επικοινωνώντας! Γι' αυτό και η αρχιτεκτονική για μένα δεν είναι παρά η λογική που επεμβαίνει στον χώρο και στον χρόνο και δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για να συμβιώσουν οι άνθρωποι και τα αντικείμενα με τη φύση! Είμαι βέβαιος πια ότι αυτό που κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια είναι να βρούμε το μέτρο που κάνει τις σχέσεις μας πιο απλές μέσα σε έναν κόσμο λαβυρινθώδη! ''

ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

Με αφορμή την επικείμενη επέτειο εορτασμού του ξεσηκωμού του ελληνικού έθνους για να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό, μια μικρή αναφορά στο βιβλίο του Κωστή Παπαγιώργη - ΚΑΝΕΛΛΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ .Ιστορική πηγή για τη συγγραφή μιας τρίτομης εγκυκλοπαίδειας του απευλευθερωτικού αγώνα από τον Κανέλλο Δεληγιάννη αποτελούν τα 13 χειρόγραφα τετράδια του προύχοντα των Λαγκαδίων που έγραψε το 1854 σε ηλικία 74 ετών .

Η συγγραφή μόνο σκοπό είχε την αποκατάσταση της τιμής της οικογένειάς του και της τάξης του .

Στην περίληψη ο συγγραφέας αναφέρει πως όλο το πάθος του Δεληγιάννη στρέφεται κατά ομοφύλων και ομοθρήσκων - κυρίως δε κατά του Κολοκοτρώνη .Βασικό κίνητρο της συγγραφής ο αποτροπιασμός απέναντι στα πρόσωπα της νέας τάξης πραγμάτων , αυτά που αναξίως κέρδισαν πόστα και εξουσίες .

Ο Κωστής Παπαγιώργης στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου που αναφορά γίνεται στη Μυστικοσυνέλευση της Βοστίτσας το Γενάρη του 1821 αναφέρει ότι , είναι πλαστογραφική η ρομαντική άποψη του εθνικισμού , που ήθελε τον ξεσηκωμό έργο ενός συσπειρωμένου λαού που στράφηκε συμπαγής κατά του τυράννου .

Συνεχίζει λέγοντας : << Οσο ζητάμε μια ιστορική αλήθεια με ενοποιό μορφή ,είμαστε αναγκασμένοι να συμβιβαστούμε με τα πρωθύστερα σχήματα που επιβάλλουν >> εθνικό , ταξικό , ή ρομαντικό περιεχόμενο στις εξελίξεις του απελευθερωτικού πολέμου .Είναι βέβαιο ότι το επιχείρημα ενός λαού που εξεγείρεται σύσσωμος για να αποτινάξει τον οθωμανικό ζυγό , παρότι δε στερείται αληθείας , κρύβει μάλλον παρά φανερώνει τις κινητήριες δυνάμεις .Εξάλλου αποτελεί κοινωνιολογική εξιδανίκευση η άποψη ότι το πνεύμα των Φιλικών , ως εκπροσώπων της ανερχομένης αστικής τάξης , εμποδίστηκε από το αντιδραστικό πνεύμα των φεουδαρχών και των προκρίτων .

Η μελέτη των γεγονότων αποκαλύπτει διαφορετικά πράγματα , δυσάρεστα μάλλον για το διατυμπανιζόμενο επαναστατικό φρόνημα και την υποτιθέμενη εθνική ενότητα . Οι έξωθεν εταιριστές εισήγαγαν την ιδέα ενός <έθνους> που ποθούσε πάση θυσία την ανεξαρτησία του .Αντίθετα οι εγχώριοι παράγοντες το μόνο που γνώριζαν ήταν ο τοπικισμός .Ειδικά στο Μοριά

ο τοπικισμός ήταν καθεστώς αδιάσειστο .Ουδέποτε ο Μοραϊτης δέχτηκε να συνδέσει την τύχη του με εκείνη του Ρουμελιώτη ή του νησιώτη . ΄Ηταν άλλοι

λαοί , άλλες φυλές , άλλες πατρίδες .

΄Ενα ενδιαφέρον βιβλίο με αλήθειες που ίσως πονάνε, που ίσως κατηγορηματικά αν δεν έχουμε διαβάσει ιστορία να τις απορρίψουμε ένα βιβλίο ανατροπών βάσει αυτών που μας διδάξανε στα σχολεία .

Αξίζει όμως της προσοχής μας .

Ανεπίδεκτοι Αθανασίας - Αντώνης Φωστιέρης

Τρεις ώρες φτάνουν για να γράψεις ένα ωραίο ποίημα

Όμως τριάντα χρόνια δεν αρκούν να γράψεις ένα ποίημα

Όσο αν ζητάς κι αν θυσιάζεις.

Η άνοιξη κατάλαβα πως είναι υπόθεση ρουτίνας για τη φύση

Που εχθρεύεται το πνεύμα και αμαυρώνει το άφθαρτο.

Σκέψου καλά : Κάθε μορφή αθανασίας αντίκειται

Στην έννοια του όντος. Κάθε αντίθεση

Θα συντριβεί κάτω απ’ τη φτέρνα του καιρού

Καθώς πατάει με δρασκελιές και πέλματα γρανίτη.

Ανοίγοντας μια υπόνοια παρόντος

Καίγοντας

Τα φρύγανα των πράξεων σε ουρανομήκεις φλόγες ήλιου.

Όπου παρόν

Σημαίνει απλώς το παρελθόν του μέλλοντος

Ή, πιο σωστά, το μέλλον ενός άλλου παρελθόντος

Αφού, όσο ξέρω, δεν υπάρχει ακόμα η συνταγή

Να φτιαχτεί μια στιγμή διαρκείας. Τι άπληστοι

Σταθήκαμε στ’ αλήθεια, τι άσωτοι

Μες στη φιλαργυρία μας. Ποιος θα πιστέψει άραγε

Πως σπαταλήσαμε τη λίγη αιωνιότητα που μας αναλογεί

Χαμένοι σε μιαν έρημο από λέξεις. Σπέρνοντας

Και περιμένοντας το νέο φρούτο που θα βγει απ’ το κουκούτσι,

Αφήνοντας

Το γινωμένο φρούτο να σαπίσει.

Αλήθεια, τι άπραγοι

Τι ανεπίδεκτοι αθανασίας οι θνητοί.

Υγιής Φεμινισμός

Με αφορμή τον εορτασμό της μέρας της γυναίκας στις 08 του Μάρτη και γι΄ αυτή τη χρονιά , στέκομαι με περίσσιο σεβασμό σε δυο γυναίκες που με πάθος αγωνίστηκαν κατά της αμάθειας και των προλήψεων, εκφράζοντας ένα υγιή φεμινισμό που ζητούσε ισοτιμία των δύο φύλων και όχι αναστροφή των ρόλων. Που δεν αμφισβήτησαν ποτέ τον οικογενειακό θεσμό. Εκείνο για το οποίο με πάθος αγωνίστηκαν ήταν η άρση του κοινωνικού αποκλεισμού των γυναικών και η κατοχύρωση του δικαιώματος να μορφώνονται και να μπορούν να χρησιμοποιήσουν επαγγελματικά την μόρφωσή τους.

Από το 1886 όλο και περισσότερες Ελληνίδες ζητούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση . Το γεγονός αυτό προκάλεσε άμεσες αντιδράσεις . Ήταν κανόνας της εποχής η εκπαίδευση των γυναικών να έχει αποκλειστικά και μόνο διακοσμητικό και επικουρικό ρόλο στην αποστολή της γυναίκας , που δεν ήταν άλλη από το να γίνει καλή σύζυγος και νοικοκυρά . Τα γαλλικά , το πιάνο και οι βασικές γυμνασιακές γνώσεις ήταν υπεραρκετά .

Η πρώτη ελληνίδα φοιτήτρια Ελένη Παναγιωτάτου ,

το 1886 έτυχε θεαματικής και παράξενης υποδοχής από τους συμφοιτητές και καθηγητές της . " Σκούπα και φαράσι . Εις την κουζίναν . Εις την κουζίναν !!!" ήταν η ρυθμική κραυγή που άκουσε από τους άρρενες της πανεπιστημιακής κοινότητας με το πού εισήλθε στο χώρο του Πανεπιστημίου .
Λίγο αργότερα μία φοιτήτρια της φιλοσοφικής έδειρε τον καθηγητή της Γρηγόρη Βερναρδάκη , στην Πλατεία Συντάγματος επειδή την έκοβε συνεχώς και αναίτια στα μαθήματα .

Για την Ιατρική ούτε λόγος ....τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα . Η δεκαοχτάχρονη Ελένη Παντελίδου, δεν δίστασε να οδηγηθεί στην αυτοκτονία, γιατί το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν της επέτρεψε την εγγραφή της στην Ιατρική Σχολή. Σε σημείωμα της έγραφε:
« Αυτοκτονώ, διαμαρτυρόμενη δια την αδικίαν. Ο θάνατός μου ας ακουστεί ως κραυγή εις εκείνους οίτινες θεωρούν τη γυναίκα ως μεσαιωνικήν δούλην».

Η ΠΡΩΤΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΙΑΤΡΟΣ - ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΑΠΟΘΑΚΗ

Η Μαρία Καλοποθάκη γεννήθηκε το 1859 στην

Αθήνα, πατέρας ήταν ο Μιχαήλ Καλοποθάκης και μητέρα της Αμερικανίδα-ονόματι Μάρθα Χούπερ Μπλάκλερ από το Μάρμπλχέντ, της Μασσαχουσσέττης.
Μετά τον πρόωρο θάνατο της μητέρας της το 1871, στάλθηκε με τη νεώτερη αδελφή της σε συγγενείς της στην Αμερική, όπου πήγε στο σχολείο για αρκετά χρόνια. Ηταν για τα πρώτα δύο χρόνια μαθήτριες στο διάσημο σχολείο της Κυρίας Χαίηνς στην Νέα Υόρκη, μετά πήγαν στο Φαίρφαξ Χώλ στο Ουίντσεστερ της Βιρτζίνια .

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, διδάχτηκε με την βοήθεια ενός Ελληνα προγυμναστή και έλαβε το δίπλωμα από το Παρθεναγωγείο. Επέστρεψε σύντομα στις Ηνωμένες Πολιτείες και γράφτηκε στο Χάρβαρντ Αννεξ (τώρα Κολλέγιο Ραντκλιφ) παίρνοντας την ανώτερη τάξη των Ελληνικών. Πριν επιστρέψει στην Αθήνα πήρε την άδεια να ακολουθεί τις νοσοκόμες στην επίσκεψή τους στο Γενικό Νοσοκομείο της Μασαχουσέτης, για να πάρει μία ιδέα από την νοσοκομειακή εκπαίδευση και να δει αν είχε την δύναμη να παραστεί σε αυτοψίες, σε εγχειρήσεις και σε επιθανάτιες κλίνες. Είχε κατά νουν μία πρακτική εφαρμογή των γνώσεών της ιδρύοντας στην Αθήνα μία τάξη Ελληνίδων Διακονισσών, σύμφωνα με το σχέδιο Κάϊζερβέρθ κάνοντας την νοσηλεία κλήση με μοντέρνες για την εποχή Αγγλοαμερικανικές μεθόδους.Η Αθήνα στις αρχές της δεκαετίας του 1880, ήταν ακόμα πολύ συντηρητική και όσον αφορά στις γυναίκες θα μπορούσε να περιγραφεί σαν έντονα μεσοβικτωριανή. Το Πανεπιστήμιο της Αθήνας δεν είχε ακόμα αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ανώτατης εκπαιδεύσεως των γυναικών. Ηταν στο Παρίσι που η Μαρία Καλοποθάκη, η πρώτη Ελληνίδα γιατρός στράφηκε για την ιατρική της εκπαίδευση.

Εγινε δεκτή στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου του Παρισιού τον Οκτώβριο του 1886, αφού οι προηγούμενές της σπουδές έλαβαν την αναγνώριση και την ισοτιμία του Γαλλικού Μπακαλωρεά ες Λετρ, Και από τότε για οκτώ χρόνια απήλαυσε ίσων δικαιωμάτων και προνομίων με τους άνδρες στις παραδόσεις, στα εργαστήρια, στο ανατομείο, στους θαλάμους των νοσοκομείων, και στο χειρουργείο, σύμφωνα με τις, όπως αναφέρει η ίδια, "φιλελεύθερες παραδόσεις και την σωστή αίσθηση του δικαίου της Γαλλικής νοοτροπίας".

Κατά την διάρκεια των ετών που πέρασαν στην νοσοκομειακή υπηρεσία μερικών από τους πιο σπουδαίους κλινικούς και χειρουργούς του Παρισιού, έκλινε έντονα προς την χειρουργική και την γυναικολογία, και σε μία στιγμή όταν η αντισηψία έδινε χώρο στην ασηψία, ξόδευε όλο τον ελεύθερο χρόνο της στην ανατομία. Εχοντας υπ'όψιν της τις ανάγκες στην Ελλάδα, όμως , έδωσε την προσοχή της στις ασθένειες των παιδιών και η διδακτορική της διατριβή ήταν σχετικά με τα προβλήματα και τις βλάβες στις χρόνιες γαστρεντερικές δυσλειτουργίες των βρεφών. Ακολούθησε μία μονογραφή βασισμένη στην έρευνα της αναπτύξεως των στομαχικών αδένων στο έμβρυο από τον έκτο μήνα έως την γέννηση.

Επέστρεψε στην Αθήνα αργά το 1894, και αφού πέρασε τις προφορικές και γραπτές εξετάσεις μπροστά στην Ελληνική Ιατρική Σχολή, άρχισε να ασκεί την γενική ιατρική αν και της σύστησαν να κάνει την γυναικολογία ειδικότητά της. Ως η πρώτη γυναίκα γιατρός συστήθηκε αμέσως από την ''Φιλόπτωχο Εταιρεία'' μία φιλανθρωπική οργάνωση που υποστηριζόταν από τις προσπάθειες και τις θυσίες των καλύτερων κυριών της Αθήνας. Κατά την διάρκεια των τριών ετών σε αυτήν την εταιρεία έμαθε, όπως αναφέρει, την μεγάλη αξία του Αττικού ήλιου και των αττικών ανέμων στην δημόσια υγεία. Για να χαράξει κανείς τις απαρχές του γυναικείου ιατρικού κινήματος στην Ελλάδα, πρέπει να πάει πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 1890 όταν το Πανεπιστήμιο της Αθήνας πρώτη φορά δέχτηκε γυναίκες σε ένα οποιοδήποτε τμήμα του. Η πρώτη Ελληνίδα που έγινε δεκτή ήταν η Ιωάννα Στεφανοπούλου, εκδότρια του ''Messager d' Athènes'', ενός από τα δύο επίσημα έντυπα της Ελληνικής Κυβερνήσεως. Εγινε δεκτή στις παραδόσεις της Φιλοσοφικής σχολής χωρίς αντίσταση.

Το 1892 δύο αδελφές από την Κεφαλλονιά, η Αγγελική και η Αλεξάνδρα Παναγιωτάτου, έγιναν δεκτές χωρίς δυσκολία από την Ιατρική σχολή και χωρίς εμφανή εχθρότητα από την πλευρά των φοιτητών. Ούτε αυτός ο νεωτερισμός έφερε αποδοκιμασία από την κοινή γνώμη αλλά μάλλον μία σκεπτικιστική συγκράτηση όσον αφορά στα αποτελέσματα αυτού του τολμηρού βήματος. Το 1894 τέσσερις άλλες γυναίκες έγιναν δεκτές η Ανθή Βασιλειάδου, η Αννα Κατσίγρα, η Ελένη Αντωνιάδου και η Βασιλική Παπαγεωργίου. Δεν συνάντησαν ενόχληση από τους συμφοιτητές τους εκτός από την γνωστή επίδειξη ανωριμότητας και θορυβώδους διαθέσεως των πρωτοετών φοιτητών που επιδεικνύεται παγκοσμίως. Αυτή η φάση γρήγορα έδωσε θέση σε σχέσεις αμοιβαίας κατανοήσεως και συντροφικότητας.

Η θέση των Ελληνίδων γυναικών ήταν διαμέσου των αιώνων της σκλαβιάς μία στάση αξιοπρέπειας και υπευθυνότητας στην διατήρηση ζωντανής της παραδόσεως του καθήκοντος της τιμής, της σεβασμού της θρησκείας στην οικογένεια.

Αφού δημιουργήθηκε το βασίλειο της Ελλάδος, γυναίκες με μόρφωση και κοινωνική θέση εργάστηκαν σταθερά και αφανώς . Οι ικανότητές τους και η εκτελεστική τους ικανότητά ς θα παρέμεναν <εν υπνώσει >> αν δεν ξέσπαγε ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 που τις κάλεσε σε συντονισμένη δράση.
Η Βασίλισσα Ολγα της οποίας οι φιλανθρωπίες έφταναν μέχρι της δημιουργίας δικού της νοσοκομείου για τους φτωχούς είδε τώρα το όνειρό της για νοσηλεία σαν επάγγελμα για τις μορφωμένες γυναίκες, να παίρνει μία απτή μορφή. Δήλωσε ότι χρειάζονταν εθελόντριες νοσοκόμες. Η Μαρία Καλοποθάκη ανέλαβε την εκπαίδευση τους με την βοήθεια των τεσσάρων φοιτητριών της Ιατρικής. Εντονη εκπαίδευση με παραδόσεις και επιδείξεις παραδίνονταν καθημερινά σε ένα πολυπληθές ακροατήριο γυναικών κάθε ηλικίας και τάξεως και ειδική εκπαίδευση σε αυτούς που έδειχναν ιδιαίτερη ικανότητα για μεγαλύτερες υπευθυνότητες. Η Μαρία Καλοποθάκη παρασημοφορήθηκε από την Βασίλισσα Ολγα για το έργο της και το καλοκαίρι του 1899 έλαβε αργυρό μετάλλιο με σταυρό με από κάτω ερυθρή ταινία με χαραγμένη την ημερομηνία 1897 σε ειδική τελετή που οργανώθηκε στα ανάκτορα για τις γυναίκες που συμμετείχαν στον ατυχή πόλεμο.Χάρις στην φιλελεύθερη νοοτροπία πλουσίων Ελλήνων στο εξωτερικό και στην αφοσιωμένη εργασία της εκτελεστικής επιτροπής έκανε δυνατή για την Ενωση των Ελληνίδων Γυναικών να θέσουν στη διάθεσή του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού σε πολύ βραχύ διάστημα ένα τέλεια οργανωμένο νοσοκομείο για την έδρα των εχθροπραξιών στο Βόλο και να προετοιμάσουν ένα άλλο σαν νοσοκομείο βάσης στην Αθήνα . Ο Βόλος στον Παγασητικό κόλπο επελέγει λόγω της ευκολίας της μεταφοράς των τραυματιών στην Αθήνα με νοσοκομειακά πλοία . Το νοσοκομείο στεγάστηκε στο οίκημα Ι. Κυριαζή που παραχωρήθηκε δωρεάν . Το προσωπικό αποτελούσαν δυο χειρουργοί του Ερυθρού Σταυρού Μιχ.Καντάς Αγγ.Ευαγγελίδης, η Καλοποθάκη διευθύντρια και Κατσίγρα ( φοιτήτρια) με 20 διαλεγμένες νοσοκόμες που επιβλέπονταν από δύο εκπαιδευμένες νοσοκόμες Αγγλίδες τις Rider & Dunbar .

Η Ενωση των Ελληνίδων Γυναικών οργανώθηκε από την Καλλιρρόη Παρρέν (ήταν επίσης η πρώτη υπέρμαχος των δικαιωμάτων των γυναικών όπως υπήρχαν στις άλλες χώρες), και η κήρυξη του πολέμου του 1897 βρήκε ανταπόκριση στην συντονισμένη δράση της Ενώσεως των Ελληνίδων γυναικών, στην οποία οι πρωτοπόρες γυναίκες ιατροί πήραν ενεργό μέρος.

Καλλιρρόη Παρρέν - Σιγανού

Πρωτοπόρος του γυναικείου κινήματος στην Ελλάδα, συγγραφέας και πρώτη ελληνίδα δημοσιογράφος.

Γεννήθηκε στα Πλατάνια Αμαρίου Ρεθύμνου την 1η Μαίου του 1859 και σύμφωνα με την θέληση των γονιών της έλαβε πολύ καλή μόρφωση. Το 1867, ενώ ήταν ακόμα 8 ετών, η αποτυχημένη εξέγερση της Κρήτης κατά των Οθωμανών υποχρέωσε τον πατέρα της Σπυρίδωνα Σιγανό να καταφύγει με την οικογένειά του στον Πειραιά, όπου και έγινε πρόεδρος της «Επιτροπής Κρητών Προσφύγων». Στον Πειραιά, η μικρή Καλλιρόη σπούδασε στην «Σχολή Σουρμελή» και την γαλλική «Σχολή Καλογραιών» και μετά στο περίφημο «Αρσάκειο» της Αθήνας, τότε σχολή παιδαγωγών, από την οποία αποφοίτησε το 1878 με άριστα.

Το 1879 ανέλαβε τη διεύθυνση του «Ροδοκανάκειου Παρθεναγωγείου της Ελληνικής Κοινότητας Οδησσού» στην Ρωσία και μετά από 5 χρόνια τοποθετήθηκε ως διευθύντρια του «Ζαππείου Παρθεναγωγείου» της Αδριανουπόλεως. Το 1886 εγκατέλειψε την διδασκαλία και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου και παντρεύτηκε τον αγγλογάλλο δημοσιογράφο Ιωάννη Παρρέν, ιδρυτή του «Αθηναϊκού Πρακτορείου».

Με ενθάρρυνση και ηθική στήριξη από τον σύζυγό της, στράφηκε στην δημοσιογραφία και στις 9 Μαρτίου 1887 εξέδωσε το πρώτο φύλλο της περίφημης εβδομαδιαίας «Εφημερίδος των Κυριών», της πρώτης ελληνικής γυναικείας εφημερίδας, γραμμένης αποκλειστικά από γυναίκες συντάκτριες που είχαν αποκτήσει μόρφωση στο εξωτερικό (τα δύο πρώτα φύλλα ωστόσο τα έφτιαξε εντελώς μόνη, υπογράφοντας ως Εύα Πρενάρ).

Το πρώτο εκείνο ηρωϊκό φύλλο διαβάστηκε σχεδόν από τους πάντες (πούλησε 10.000 αντίτυπα σε έναν αθηναϊκό πληθυσμό μόνον 65.000 ανθρώπων, αρκετοί από τους οποίους ήσαν αναλφάβητοι), αλλά κόστιζε στην «βλάσφημη» και «αναρχική» κυρία «Πρενάρ» μία βροχή υβριστικών, ειρωνικών, ακόμη και απειλητικών σχολίων από τους δημοσιογράφους της εποχής: «θα την συντρίψω διότι μαστροπεύει τας γυναίκας» διεκήρυσσε ο διευθυντής της εφημερίδας «Επιθεώρησις».

Με την βοήθεια όμως κάποιων λιγοστών υποστηρικτών της, ανάμεσα στους οποίους ήσαν ο ποιητής Κωστής Παλαμάς και ο συγγραφέας Γρηγόρης Ξενόπουλος, η Καλλιρόη Παρρέν κατόρθωσε να επιβάλει το διεκδικητικό λόγο της, να αποκαλύψει από το τρίτο φύλλο της εφημερίδας την πραγματική της ταυτότητα και να συγκεντρώσει γύρω της τις λίγες γυναίκες της εποχής που μπορούσαν να αντέξουν το, εξωφρενικό για τα δεδομένα της τότε καθυστερημένης Ελλάδας, όραμα της γυναικείας χειραφέτησης. Η εφημερίδα εκδιδόταν έκτοτε κάθε εβδομάδα επί 31 συνεχή χρόνια και σταμάτησε μόνον όταν το 1918 η εκδότρια εξορίστηκε για περίπου 10 μήνες στην Ύδρα λόγω των πολιτικών της φρονημάτων.

Η Καλλιρόη, στην οποία ο Παλαμάς είχε αφιερώσει και ένα ποίημά του («Χαίρε γυναίκα της Αθήνας, Μαρία, Ελένη, Εύα. Να η ώρα σου. Τα ωραία σου φτερά δοκίμασε και ανέβα και καθώς είσαι ανάλαφρη και πια δεν είσαι σκλάβα προς τη μελλούμενη άγια γη πρωτύτερα εσύ τράβα και ετοίμασε τη νέα ζωή, μιας νέας χαράς υφάντρα και ύστερα αγκάλιασε, ύψωσε και φέρε εκεί τον άντρα…») εκπροσώπησε την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα την Ελλάδα σε διεθνή Συνέδρια Γυναικών στο Παρίσι, το Λονδίνο και το Σικάγο (1888, 1889, 1893, 1896, 1900).

Πίστευε ότι «το μεγαλείο της Ελλάδος έγκειτο στο μεγαλείο των θυγατέρων της». Προς χάρη των γυναικών λοιπόν, ίδρυσε το 1893 την «Ένωση υπέρ της Χειραφετήσεως της Γυναίκας», καθώς και διάφορα κοινωφελή ιδρύματα για την ανακούφιση των απόρων γυναικών και την βελτίωση του εκπαιδευτικού επιπέδου των γυναικών: το 1890 ίδρυσε το «Κυριακάτικο Σχολείο», στο οποίο διδάσκονταν ανάγνωση και γραφή οι εργάτριες και οι υπηρέτριες, το 1895 μαζί με την Ναταλία Σούτσου το «Άσυλο της Αγίας Αικατερίνης», στο οποίο έβρισκαν προστασία οι ανύπαντρες μητέρες και οι κακοποιημένες εργάτριες, το 1896 το «Άσυλο Ανιάτων Γυναικών», το 1896 την «Μεγάλη Ένωση των Ελληνίδων», το 1898 τον «Πατριωτικό Σύνδεσμο» μετέπειτα ΠΙΚΠΑ. Το 1895 μάλιστα απευθύνθηκε στον τότε πρωθυπουργό Χ. Τρικούπη, ζητώντας την κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών.

Το 1911 ίδρυσε επίσης το «Λύκειο Ελληνίδων», για την πνευματική εξύψωση των Ελληνίδων, το οποίο έγινε εστία έρευνας και διάδοσης του νεοελληνικού λαϊκού πολιτισμού και το 1912 ίδρυσε το «Πατριωτικό Ίδρυμα». Το 1921 διοργάνωσε το δεύτερο γυναικείο συνέδριο στην Ελλάδα (το πρώτο είχε γίνει στην Ακρόπολη, στις 24 Μαΐου 1898, υπό την προεδρία της Καλλιρρόης Κεχαγιά) και έπεισε τον τότε πρωθυπουργό Δ. Γούναρη να τοποθετηθεί προσωπικά υπέρ την χορήγησης ψήφου στις γυναίκες (που άργησε βέβαια πολύ να χορηγηθεί: δόθηκε το 1930 για δημοτικές μόνον εκλογές και για όσες γυναίκες ήσαν πάνω από 30 ετών και μόλις στις 28 Μαϊου 1952 για εθνικές εκλογές με πλήρες δικαίωμα «εκλέγειν και εκλέγεσθαι»).

Το κανονικό δικαίωμα ψήφου των γυναικών δεν πρόλαβε να το δει η Καλλιρόη Παρρέν, αφού πέθανε από εγκεφαλικό επεισόδιο στις 16 Ιανουαρίου 1940 στην Αθήνα. Κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη στο 1οΝεκροταφείο, όπου πέντε δεκαετίες αργότερα, στις 6 Ιουνίου 1992, έγιναν από τον Δήμο Αθηναίων τα αποκαλυπτήρια μιας προτομής της.

Με τον μακροχρόνιο αγώνα της, η Καλλιρόη Παρρέν ενέπνευσε αυτοπεποίθηση στις γυναίκες της Ελλάδος, αλλά και έκανε του άντρες να μπορούν να δείξουν επιτέλους εμπιστοσύνη στις γυναικείες ικανότητες. Εγραψε πολλά άρθρα, μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, ανάμεσα στα οποία και τα «Η Ιστορία της Γυναικός από κτίσεως κόσμου έως σήμερον» (1889, τρεις τόμοι), «Επιστολαί Αθηναίας προς Παρισινήν» (1896 - 1897), «Η μάγισσα» (1901), «Το νέον συμβόλαιον» (1902), «Η νέα γυναίκα» (1907, τρίπρακτο θεατρικό δράμα), «Το σχολείον της Ασπασίας» (1908), «Η Χειραφετημένη» (1915), και πολλά άλλα ακόμη .

ομόκεντροι κύκλοι

Αφουγκράζομαι τη σιωπή

και ψιθυρίζω τα λόγια σου .

Ακουμπώ το σκοτάδι

και περιγράφω το σχήμα σου …

Ομόκεντροι Κυκλοι οι ζωές μας

γεμάτες τροχιές παράλληλες

χαμένες σ΄ένα σχήμα κυρτό

κι ανίκανοι εμείς να κρατήσουμε

ατόφιο το περιγράμμά τους

στ΄ακροδάχτυλά μας .

Κι όλο μπερδεύονται οι γραμμές

κι όλο σκοντάφτουν πάνω

στο ατελέσφορο των πόθων μας …

Candela Yioul

ΠΡΟΩΡΗ ΑΝΟΙΞΗ- WOLF BIERMANN

Ο ήλιος ξαναλάμπει

μετά από το χειμώνα.

Το φως στα σπίτια μπαίνει –

τί υπέροχη εικόνα!

Με πόλεμο ο χειμώνας

μοιάζει – χωρίς συνθήκη.

Οι πρώτες αίθριες μέρες

δεν φέρνουνε τη νίκη.

Στις πρώτες αίθριες μέρες

υπάρχει και σκοτάδι

και νύχτες μαύρες κρύες

που θάβουν τα μπουμπούκια

στων λουλουδιών τον Άδη.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

La Campanella

Η μουσική όπως έχει πει ο Πλάτων είναι ένας ηθικός

κανόνας . Δίνει ψυχή στο σύμπαν , φτερά στη σκέψη , απογειώνει τη φαντασία , χαρίζει χαρά στη λύπη και ζωή στα πάντα .

Πολύ ιδιαίτερη κι εξειδικευμένη η σημερινή ανάρτηση .

Μουσική …Κλασσική Μουσική....

La Campanella που σημαίνει η μικρή καμπάνα σπουδή του Ούγγρου συνθέτη και Πιανίστα Franz Liszt

η οποία είναι βασισμένη στο Δεύτερο Κονσέρτο

για βιολί, σε σι ελάσσονα του Νικολό Παγκανίνι

΄Εργο ιδιαίτερων απαιτήσεων μια και η σπουδή αυτή παίζεται με γοργούς ρυθμούς με τα δεξιά άλματα μεταξύ διαστημάτων μεγαλυτέρων από μια οκτάβα, μερικές φορές ακόμη και το τέντωμα για δύο ολόκληρες οκτάβες εντός της προθεσμίας του ενός δέκατου έκτου σημείωμα, σε ρυθμό Allegretto. Ως σύνολο, η σπουδή μπορεί να εξασκηθεί για να αυξήσει την επιδεξιότητα και την ακρίβεια σε μεγάλα άλματα στο πιάνο, μαζί με την ευελιξία των ασθενέστερων δαχτύλων του χεριού.

Αξίζει ν΄αφιερώσετε 5 λεπτά και να το απολαύσετε .

Χρόνια Πολλά ...εις τους απανταχού ερωτευμένους !!!

Xρόνια Πολλά στους απανταχού ερωτευμένους !!!

Στους έρωτες που άνθισαν σ΄ένα pc , σ΄αυτούς που ξέφυγαν από κει ……

Σ΄αυτούς που σκόρπισαν ….σ΄αυτούς που άντεξαν…

Από τα μάτια πιάνεται, στα χείλια κατεβαίνει

Κι από τα χείλια στην καρδιά ριζώνει και δε βγαίνει

Δεν ειν' ο έρωτας ανθός, μαζί του για να παίξεις
Μον' είναι βάτος μ' αγκαθιές κι αλίμονό σου αν μπλέξεις

Ο έρωτας ανυφαντής με πανουργιά εγίνη

αράχνη έστησε ψηλά και πιάστηκα σ' εκείνη
Και για να φύγω δεν μπορώ, με τα φτερά με σώνει
Αυτός ζυγώνει από κοντά κι από μακριά σκοτώνει

Ετσι κι άλλως πολύ έχει τραγουδήσει τον έρωτα ο λαός μας

Εκατομμύρια καρδιές σ’ όλο τον κόσμο θα χτυπήσουν αύριο πιο δυνατά, γιορτάζοντας τον έρωτά τους. Αυτό που δεν ξέρουν όμως οι ερωτευμένοι σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι ότι ο έρωτας καίει τον εγκέφαλο !!!!

Σύμφωνα μ΄ένα παλιό δημοσίευμα ένθετου των Νέων την ίδια στιγμή που αυτές οι εκατομμύρια καρδιές θα χτυπούν πιο δυνατά θα παραχθούν τόνοι ορμονών - ορμονών της αγάπης (οξυτοκίνης & βασοπρεσίνη) που εκκρίνονται όταν ο εγκέφαλος παίρνει φωτιά από τον έρωτα.

Αυτό το γνώρισαν προσφάτως οι επιστήμονες, χάρη σε μηχανήματα, όπως ο λειτουργικός μαγνητικός τομογράφος, που μας αφήνουν να κρυφοκοιτάξουμε στα βάθη του εγκεφάλου την ώρα που διεγείρεται από όσα συμβαίνουν γύρω του.

Όσο περισσότερο ερευνούν τον ερωτευμένο εγκέφαλο τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να βοηθήσουν το δυνατό αυτό συναίσθημα να μείνει ζωντανό για πολύ καιρό και να βελτιώσουν τις ζωές των ανθρώπων. Έρευνες σε ερωτευμένα ζευγάρια έχουν δείξει ότι μετά το πρώτο μαγικό ραντεβού ενεργοποιείται στον εγκέφαλο ένα πολύπλοκο σύστημα, όπως ακριβώς συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος παίρνει κοκαΐνη. Το 2005, ο Άρθουρ Άρον, κοινωνικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Στόνι Μπρουκ της Νέας Υόρκης, μελέτησε 10 άντρες και 7 γυναίκες που είχαν ερωτευθεί πρόσφατα. Οι εθελοντές συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια, περιγράφοντας τη σχέση τους με φράσεις όπως «λειώνω όταν κοιτάω τον σύντροφό μου στα μάτια».

Στη συνέχεια, μπήκαν στον μαγνητικό τομογράφο, όπου τους έδειξαν φωτογραφίες των αγαπημένων τους ανάμεσα σε άλλες ουδέτερων προσώπων. Όταν έβλεπαν τον έρωτά τους, το κοιλιακό καλυπτρικό πεδίο του εγκεφάλου, όπου βρίσκεται το κέντρο ανταμοιβής, πλημμύρισε από την ορμόνη ντοπαμίνη.

Στο πρώτο στάδιο. «Η ντοπαμίνη παράγεται όταν κάνεις κάτι πολύ ευχάριστο, όπως είναι το σεξ, τα ναρκωτικά ή όταν τρως σοκολάτα», εξηγεί ο Λάρι Γιανγκ, καθηγητής Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο Έμορι της Ατλάντας. Η ενεργοποίηση αυτού του μέρους του εγκεφάλου ευθύνεται για την περίεργη, μερικές φορές, συμπεριφορά ζευγαριών που βρίσκονται ακόμα στο πρώτο στάδιο του έρωτά τους. Χαρακτηρίζεται από ανεξάντλητη ενέργεια, αϋπνία, συναισθήματα ευφορίας, αλλά και νευρικότητας και ταραχής, όταν δεν είναι μαζί με το έτερον ήμισυ.

Η ίδια συμπεριφορά παρατηρείται σε φιλόδοξους γιάπηδες που είναι προσηλωμένοι σε έναν στόχο. «Ο ερωτοχτυπημένος κυνηγά τον υπέρτατο στόχο: έναν σύντροφο για το υπόλοιπο της ζωής του», τονίζει η Έλεν Φίσερ, ανθρωπολόγος και γκουρού του έρωτα που έχει κάνει τις πιο καινοτόμες έρευνες στον χώρο.

Το δέσιμο. Σύμφωνα με τις έρευνες, μετά την ξαφνική έκκριση ντοπαμίνης έρχονται στο προσκήνιο οι ορμόνες της αγάπης, η βασοπρεσίνη και η οξυτοκίνη. Αυτές προκαλούν το συναισθηματικό δέσιμο στα ζευγάρια.

Η οξυτοκίνη εκκρίνεται σε στιγμές οικειότητας, όταν για παράδειγμα δύο άνθρωποι κοιτάζονται στα μάτια για πολλή ώρα, όταν αγκαλιάζονται ή στη διάρκεια του σεξ. Είναι επίσης η ορμόνη που δένει συναισθηματικά τις μητέρες με τα μωρά τους. Οι επιστήμονες υποπτεύονται επίσης ότι παίζει ρόλο στο συναισθηματικό δέσιμο που κρατά χρόνια ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, όπως έχει αποδειχθεί ότι συμβαίνει στους μονογαμικούς αρουραίους του αγρού και τις μαϊμούδες.

Το 2008, οι ερευνητές βρήκαν ότι η βασοπρεσίνη, που τελεί τον ίδιο ρόλο με την οξυτοκίνη στους αρουραίους του αγρού, σχετίζεται με το συναισθηματικό δέσιμο στους άντρες. Το εντυπωσιακό είναι ότι μία γενετική διαφοροποίηση σε έναν υποδοχέα βασοπρεσίνης συνδέεται με την απιστία και τον φόβο της δέσμευσης.

Όλες οι χημικές ουσίες και οι ορμόνες που εκκρίνονται, όταν ερωτευόμα- στε, παίζουν έναν σημαντικό ρόλο: να δεθούμε με τον σύντροφό μας και να μείνουμε μαζί για πολύ καιρό. Τι γίνεται όμως όταν οι ορμόνες επιστρέψουν στην παλιά τους ρουτίνα;

Μέχρι πρόσφατα, οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι τα περισσότερα ζευγάρια περνούν στο στάδιο της συντροφικής αγάπης και αφήνουν πίσω τους τον παθιασμένο έρωτα. Η σχέση τους γίνεται πιο στενή, αλλά λιγότερο συναρπαστική.

Αυτό όμως αλλάζει χάρη σε μία πρόσφατη έρευνα που απέδειξε πως αυτή η θεωρία δεν ευσταθεί. Η Μπιάνκα Ασεβέντο, από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στη Σάντα Μπάρμπαρα, μελέτησε μαγνητικές εγκεφάλου ζευγαριών που είναι πάρα πολύ ερωτευμένα, έπειτα από 20 χρόνια γάμου και παρατήρησε ακριβώς την ίδια εγκεφαλική δραστηριότητα που βλέπουμε σε νιόπαντρα ζευγάρια, αλλά χωρίς τη νευρικότητα και τις εμμονές.

Σύμφωνα μάλιστα με τα πρώτα αποτελέσματα άλλων ερευνών, φαίνεται πως το 30% των παντρεμένων ζευγαριών στην Αμερική εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία.

Η ρουτίνα σκοτώνει τον έρωτα. Πώς μπορούμε να μοιάσουμε στα ζευγάρια που παραμένουν ερωτευμένα 20 χρόνια μετά το πρώτο ραντεβού; Οι ερευνητές έχουν αναλάβει να μάθουν τα μυστικά τους και λένε πως όταν επιδίδονται μαζί σε καινούργιες δραστηριότητες, η ευτυχία τους ανεβαίνει στα ύψη. Ή, με απλά λόγια, ότι η ρουτίνα σκοτώνει τον έρωτα.

«Παρακολουθήστε μαζί μαθήματα για κάτι που αρέσει και στους δύο, πηγαίνετε θέατρο, κάντε σπορ, ταξιδέψτε σε έναν άγνωστο και για τους δύο προορισμό», συμβουλεύει ο Άρθουρ Άρον, κοινωνικός ψυχολόγος. Η έκκριση ντοπαμίνης στη διάρκεια αυτών των δραστηριοτήτων υπενθυμίζει στα ζευγάρια πώς ήταν όταν τον πρώτο καιρό.

Εξίσου σημαντική είναι η φροντίδα του συντρόφου μας. «Ξέρουμε ότι πρέπει να εξυμνούμε τα θετικά, αλλά πρέπει να τους προσφέρουμε τη συμπαράστασή μας και στα δύσκολα», λέει η Μπιάνκα Ασεβέντο.

Τα ζευγάρια που πήραν μέρος στην έρευνά της και ήταν ερωτευμένα για πολλά χρόνια έλυναν τα προβλήματά τους γρήγορα και «αναίμακτα», ήταν πολύ εκδηλωτικά και τρυφερά μεταξύ τους, επικοινωνούσαν ανοιχτά με τους συντρόφους τους και η σχέση τους βελτιωνόταν αντί να καταρρέει.

«Κάντε σεξ». «Και φυσικά, μη ξεχνάτε το σεξ. Το σεξ κάνει θαύματα». Σύμφωνα με την επιστήμονα, αυτού του είδους η σχέση ανάμεσα στα ζευγάρια σχετίζεται με τις ορμόνες. «Υπάρχει άμεση σύνδεση ανάμεσα στην τρυφερότητα και την οικειότητα και την οξυτοκίνη». Ζευγάρια, στα οποία είχε χορηγηθεί η ορμόνη, έδωσαν με ηρεμία τέλος σε μία διαμάχη τους και συμπαραστάθηκαν περισσότερο στον σύντροφό τους.

Στα ζευγάρια που είναι ακόμα ερωτευμένα, ύστερα από 20 χρόνια γάμου, το ανοσοποιητικό τους σύστημα λειτουργεί καλύτερα, ενώ η οξυτοκίνη και η βασοπρεσίνη ενεργοποιούν τμήματα του εγκεφάλου που συνδέονται με την ηρεμία και την καταστολή του πόνου.

Η αγάπη είναι μια υπέροχη κακοτοπιά
Όσοι βάλθηκαν να την εξερευνήσουν
Δεν επέστρεψαν ποτέ
Καλή τους ώρα!

Οδυσσέας Ελύτης

Καράβια φτιαγμένα από όνειρα ........

Σε κάτι ορίζοντες μαβιούς και χρυσαφένιους , εκεί που η μέρα γυρεύει να ξαποστάσει στην αγκαλιά της θάλασσας , γεννιούνται τα καράβια .....Και μην ακούς αυτούς που λένε πως είναι τάχατες φτιαγμένα από χέρι ανθρώπινο .Ψέματα λένε .
Γιατί τα καράβια είναι φτιαγμένα από όνειρα όνειρα κι αρμύρα .......
Γιατί τα καράβια ταξιδεύουνε τα όνειρα ......Κι αν κάποια είναι φτιαγμένα από λαμαρίνα , τι μ΄αυτό ;
Σάμπως δεν έχουνε καρδιά που ανταριάζεται στο <βίρα>και στο <αγάντα> της κόντρα γέφυρας ;
Δεν αποζητάνε Ιθάκες ; μέσα από τις νυχτερινές βόλτες τους ολοφώτιστα σαν επιτάφιοι ;
Κι άλλοτε χαμένα σε παράλληλους του Νότου , δεν ενώνουνε τα μεράκια τους μ΄εκείνα του λωστρόμου και του βατσιμάνη , για μια Πηνελόπη του νόστου ;
Κι η Κίρκη ; Ax η Κίρκη .....Φρεσκολουσμένη παστρικιά , του έρωτα αγκαλιά πλανεύτρα , ανεμισμένο φουστάνι , να κερνάει λησμονιά στα μπαρ των λιμανιών .....
Εκεί που η πλήξη ξοδεύει το οινόπνευμα , κι η παλικαριά χαράζει το μπράτσο .

Τέλος Εποχής !!!

Tέλος εποχής !!! τέλος της ευμάρειας !!!ένα τέλος όμως που κανείς έγκαιρα δε μπορούσε να υποψιαστεί πόσο βίαιο θα ήταν ….και κυρίως, τους κραδασμούς που θα ακολουθούσαν , κλονίζοντας κρατούσες αντιλήψεις, πλήγοντας συθέμελα τη συνοχή της κοινωνικής δομής , και την καθημερινότητα των πολιτών.

Mήπως ήρθε η ώρα να επανακαθοριστούν οι αξίες και οι σχέσεις σε μία περίοδο πρωτοφανούς κρίσης; Mήπως ο αγώνας για την καθημερινή επιβίωση γίνεται πιο βίαιος και ανέλεγκτος ;

Ανίκανοι οι πάντες !!! θεσμικοί παράγοντες του

παρελθόντος και του ζοφερού παρόντος ανίκανοι να προσκομίσουν πρόταση . Επιλέγουν την κριτική αντί της κρίσης, την επιβολή αντί του διαλόγου, την καταστολή αντί της επίλυσης του οικονομικού , κοινωνικού και πολιτικού αδιεξόδου. Τούτα όλα φανερώνουν μια κοινωνία βαθύτατα μηδενιστική με έντονα στοιχεία καταθλιπτικής αποσύνθεσης που έντονα είναι τα σημάδια μιας απογνωστικής οργής .

Η νεοελληνική πραγματικότητα εισήλθε στην κρίση εκείνη που βίωσαν όλες οι σύγχρονες κοινωνίες στο πέρασμα τους. Μια μετάβαση που δεν ήταν εύκολη σε καμιά Ευρωπαϊκή χώρα , που ωστόσο δεν ήταν τόσο τραγική και επώδυνη όσο για την Ελλάδα .

H αιφνίδια αλλαγή του οικονομικού status λόγω της κρίσης έθεσε σε αμφισβήτηση κρατούσες αξίες καθώς επίσης ακόμη και διαπροσωπικές σχέσεις. Μια ζοφερή πραγματικότητα, χωρίς οράματα ευδαιμονίας, και ανέφικτη πλέον την προσδοκία για πραγματοποίηση φιλοδοξιών παρελθόντων καιρών , γίνεται για πολλούς δυσβάστακτο βάρος που είτε οδηγεί μοιραία τους περισσότερους στην απομόνωση ή το μετακυλύουν στο πλαϊνό τους .

Mας χρειάζονται ριζικές λύσεις !!!! ένα δίκαιο επανορθωτικό , μια νέα εκτίμηση και προσδιορισμό του συν-ανήκειν, με βάση ένα σύγχρονο κοινωνικό συμβόλαιο. Διαφορετικά θα αλληλοσπαραχθούμε !!!!

Από τις σημειώσεις του Leonardo Da Vinci

΄Οπως ο εραστής ερεθίζεται από το αντικείμενο του πόθου του , έτσι και οι αισθήσεις ερεθίζονται από τα αισθητά αντικείμενα και τότε ενώνονται και γίνονται ένα . Το έργο είναι το πρώτο προϊόν αυτής της ένωσης .Αν το αντικείμενο της ένωσης είναι χαμερπές , τότε και ο εραστής γίνεται επίσης χαμερπής .

Οταν το ένα σκέλος της ένωσης συνδυάζεται τέλεια με

το άλλο , το αποτέλεσμα είναι απόλαυση , ηδονή και ικανοποίηση .

Οταν αυτός που αγαπάει ενώνεται με το αντικείμενο της αγάπης του , μπορεί να αναπαυθεί εκεί . οταν το βάρος φεύγει , εκεί βρίσκει ανάπαυση .

Οι ψευδείς ερμηνευτές της φύσης διακηρύσσουν ότι ο υδράργυρος αποτελεί το κοινό σπέρμα όλων των μετάλλων και λησμονούν ότι η φύση αλλάζει το σπέρμα ανάλογα με την ποικιλία των πραγμάτων που θέλει να φέρει στον κόσμο.

Το νερό που αγγίζεις σ΄ένα ποτάμι είναι το τελευταίο απ΄αυτό που έχει περάσει και το πρώτο απ΄αυτό που ακολουθεί .Το ίδιο συμβαίνει και με το παρόν.

Η ζωή διαρκεί πολύ , αρκεί να τη ζήσεις καλά .

Τι λόγια !!!

Mα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά από το στόμα του Da Vinci !!

Από τις σημειώσεις του

οι σκοπιμότητες

Δεν είναι η μοναξιά

που με τρομάζει...

Δεν είναι ο χρόνος

που περιπαιχτικά

μ΄αναίδεια κοιτάζει ,

δεν είναι η αδιαφορία

κι η απάθεια των γύρω μου...

είναι που όλα , μα όλα

συνηγορούν σε κρύες λέξεις

για κενές κι ανύπαρκτες

έννοιες....

Είναι που πια , δεν προλαβαίνω

να ζυγίσω τις σκοπιμότητες ……

Τόσες πολλές ….. τόσο φθηνές ….

τόσων μικρών κι ασήμαντων

Ανθρώπων ……

Γιούλη

Γιάννης Καλπούζος

Αν μ΄αγαπάς χαρτοκόπτης γίνε

στα άκοπα φύλλα των ημερών μου.

Χιλιάδες πατούν στον ίδιο δρόμο.

Με τα βήματα σου κανείς.

Με βέλος,περίστροφο,χειροβομβίδα

μαχαίρι,αυτοκίνητο

σκότωσέ με μ΄ό,τι θέλεις.

Σβήσε μόνο απ΄τον κατάλογο τα μάτια σου.

ΤΑΚΗΣ ΤΛΟΥΠΑΣ - Ο ΘΕΣΣΑΛΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ

Ο Τάκης Τλούπας γεννήθηκε το 1920 στη Λάρισα .

Γιος ξυλογλύπτη ακολουθεί την τέχνη του πατέρα του ως την κατοχή, που η αναδουλειά τον έτρεψε σε άλλους τομείς βιοπορισμού , τότε έρχεται σ' επαφή με τη φωτογραφία που τον συναρπάζει και την ακολουθεί σαν επάγγελμα.

Από το 1945 ανοίγει κατάστημα-στούντιο στη Λάρισα φωτογραφίζοντας νύφες και "εβδομαδιαίες φωτογραφίες" αλλά τον ελεύθερο χρόνο του αποτυπώνει τη φύση του Ολύμπου, της Πίνδου και του Θεσσαλικού κάμπου.

Το 1981 κυκλοφόρησε βιβλίο με αντιπροσωπευτικές φωτογραφίες του και τίτλο "Από τη Γη των ανθρώπων", εκδόσεις "Τρία Φύλλα".

Το 1988 συμμετείχε με φωτογραφίες του στο βιβλίο "Βαρούσι".

Το 1986 σε συνεργασία με το δήμο Λάρισας, εκδόθηκε το βιβλίο "Εικόνες από τη Λάρισα του χθες".

Ο Τάκης Τλούπας, πέθανε το 2003 σε ηλικία 83 ετών από πνευμονικό οίδημα, που ακολούθησε εγκεφαλικό επεισόδιο. , στην πόλη που γεννήθηκε και τόσο αγαπούσε, τη Λάρισα.

Ο Τάκης Τλούπας έφυγε, αλλά η παρακαταθήκη που κληροδότησε και η οποία αποτελείται από το αρχείο του και φωτογραφικά λευκώματα, θα καταμαρτυρεί αιώνια και αδιάψευστα άλλες περασμένες και ίσως ξεχασμένες εποχές και παραδόσεις της Ελλάδας και κυρίως της ελληνικής υπαίθρου. Χρόνια σκληρά, αλλά έντιμα, εικόνες από τον ανθρώπινο μόχθο και το μεγαλείο της φύσης, αιχμαλωτισμένες με τρυφερότητα αλλά και με δέος, από τη διακριτική ματιά ενός ανθρώπου που ήταν και ο ίδιος μέρος τους.

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ.

Ποτέ τόσο ενδιαφέρον και επίκαιρο το ποίημα του μεγάλου Αλεξανδρινού .

Συσχετισμοί καθόλου τυχαίοι , με τη σκαιώδη κατάσταση , που βρίσκεται η χώρα μας τώρα

πληρώνοντας τα σπασμένα τόσων δεκαετιών .

Το άσχημο είναι , πως δεν ξέρουμε , αν απ΄τις τόσες θυσίες στις οποίες μας έχουν υποβάλλει , θα υπάρξει κάτι θετικό .

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία

δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία,

και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός,

ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός

να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Όμως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία

είναι που κάμνουνε μια ιστορία

μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί

αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ

δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,

για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν,

κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,

με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.

Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·

η κατοχή σας είν' επισφαλής:

η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.

Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,

κι από την άλληνα την συναφή,

κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·

είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;

σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,

βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·

πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,

κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,

απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,

να δούμε τι απομένει πια, μετά

τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.

Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία.

Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.

Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;

Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Τα κόκκινα παπούτσια

Κόκκινα πόθου πάθους

Κόκκινα επιθυμίας αμαρτίας

Κόκκινα έντασης φευγιού

Κόκκινα ματωμένης αγκαλιάς

Κόκκινα

Ολέθρια κόκκινα

Παπούτσια κόκκινα

Εικόνα κόκκινη θολή του έρωτα

Παπούτσια κόκκινα

σε κίνηση

Αέρας φωτιά και θάνατος

Δεν ήξερε κανείς

πόσα αρσενικά κύτταρα

ξέμειναν στα παπούτσια της

πόσα χέρια

έβγαλαν ευλαβικά

τα κόκκινα παπούτσια

για να αποκαλυφθούν τα πόδια

που στήριζαν το φλογερό πάθος

πόσες ιδρωμένες ανάσες

νότισαν

αυτή την επιδερμίδα

την Ανδαλουσιάνικη

τσιγγάνικη

σκούρα

ολέθρια

κόκκινα ολέθρια

πόσα αναφιλητά συντρόφεψαν

το φευγιό της

στηριγμένο σε αυτά τα ίδια

κόκκινα σε κίνηση παπούτσια

των αποχωρισμών

των σταθμών

των λιμανιών

που έπαιρναν πάντα μακριά

και ποτέ δεν έφερναν

αγαπημένους

Κόκκινα παπούτσια

με ήχους εικόνες μυρωδιές

τόσο κόκκινα…

Τόπος ο χορός

Εκεί που άνοιγε δρόμο

με την φωτιά

ανάμεσα στα σκέλια της

στηριγμένη από τα μοναδικά

κόκκινα της πυρκαγιάς παπούτσια

που δεν ήξερε ποτέ κανείς…

Την οδηγούσαν ή τα οδηγούσε;

Κι έλεγες

ποιος κινάει αλήθεια πρώτος

την μοναδική τέλεση

ιερουργία

σε θεό έλληνα

του Ολύμπου

άγνωστο παθιασμένο

με ανθρώπινα ελαττώματα

ποιος κινάει αλήθεια πρώτος

την έλευση έγερση

τελετής

εξαίσιας νομαδικής αξέχαστης

η μουσική

ή

το παλλόμενο κορμί της;

Ποιος κινάει ποιος

αυτό το χορό

τον

παλιό σαν άνθρωπο

ευαίσθητο σαν αγάπη

παθιασμένο σαν έρωτα

υψωμένο σαν ιδανικό

χρήσιμο σαν αγώνα

όμορφο σαν αγαπημένη

ζεστό σαν αγκαλιά

απέραντο σαν ωκεανό

Κι όλα αυτά

με το παλλόμενο κορμί– τόξο

στηριγμένα

στα κόκκινα σαν αίμα κι αγκαλιά

στα αιωρούμενα και στέρεα

στα όμορφα και σημαδεμένα

από χιλιάδες έρωτες κι όνειρα

ονειρώξεις κι εντάσεις

κόκκινα

βαθιά κόκκινα

ολέθρια κόκκινα

παπούτσια

Τώρα που κοκκίνισε ο ορίζοντας

αυτά χορεύουν με ρυθμό

οδηγητή ψυχών και μουσικών

Οι φωνές χάνονται στην εικόνα της

τη στηριγμένη στα κόκκινα

σπάνια παπούτσια

Ο ποιητής τη συνάντησε

να ανοίγει δρόμο

με τη μοναδική φωτιά της

σε κείνο το υπόγειο της Μαδρίτης

με καπνούς κόκκινο κρασί

ήχους πρωτόγνωρους

μυρωδιές που σημαδεύουν

Δεν ξέρει κανείς που οδηγεί

με το βλέμμα στον ουρανό

τα πόδια στέρεα στη γη

και κείνα

κόκκινα αυτοδύναμα

να στηρίζουν φαντασιώσεις

ομορφιά

αλήθεια

δύναμη

έξαρση

αντάρα

πόνο

Ζωή

που παίζεται σε δυο στιγμές

καθώς τα φονικά

όταν η ιδρωμένη εκδίκηση

λάμπει στο φως του φεγγαριού

Εικόνες κόκκινες

σημαδεύουν τη μνήμη

με τραγούδια μακρινά

Ανδαλουσίας

ενός Φεντερίκο Γκαρθία

με τα περιστέρια αγκαλιά

Τότε και πάντα

η νύχτα δεν έχει τέλος

η ποίηση δεν έχει τέλος

Οι ωδές στην κόκκινη φωτιά

στα κόκκινα παπούτσια

δεν έχουν τέλος

Το τραγούδι μου μέσα στη νύχτα

όταν η πόλη κοιμάται ύπνο βαθύ

δεν έχει τέλος

Όσο υπάρχουν άνθρωποι

και κόκκινα

υπέροχα κόκκινα

ολέθρια κόκκινα παπούτσια

Ζωή

ποίηση έρωτας κι ωδές

δεν έχουν τέλος

γιατί πώς θα ξημέρωνε

χωρίς ωδές τραγούδια ποιήματα

και κόκκινα παπούτσια

Tα Κόκκινα παπούτσια - Γιώργος Δουατζής